Okrzyczany jako relikt postsowiecki i znienawidzony przez wielu Pałac Kultury i Nauki w Warszawie. Co to jest i czy warto go odwiedzić?
Najpierw trochę historii. Za wikipedią: „Pałac stanowił „dar narodu radzieckiego dla narodu polskiego”. Wybudowany został w latach 1952–1955 według projektu radzieckiego architekta Lwa Rudniewa, który inspirował się moskiewskimi drapaczami chmur (znanymi poza Rosją jako Siedem Sióstr), wzorowanymi na amerykańskich wieżowcach w stylu art déco. Architektonicznie jest mieszanką socrealizmu i polskiego historyzmu. Razem ze wspornikiem antenowym, będącym integralną częścią iglicy, ma wysokość 237 metrów”.
Warto też dodać, że w budowie uczestniczyło ok. 3500 robotników radzieckich, a 15 z nich oddało życie na placu budowy…
Tyle historii. Od siebie dodam, że Pałac naprawdę przypomina najwyższe budynki wybudowane za czasów ZSRR.
Co do samego wyjazdu, to, jak często bywa, był zupełnie ad hoc. Pojechałem służbowo do Warszawy, a przy okazji zabrałem mojego syna, by pokazać mu kawałek naszej historii.
Bo niezależnie od tego co myślimy o niedawnych czasach tzw. PRL-u, to jest nasza historia.
A sam Pałac Kultury wygląda tak… I abstrahując od samego Pałacu, ale te widoki z tarasu… ♥ Swoją drogą, płynąc Wisłą do Warszawy, budynek ten jest jedynym wyróżniającym się pośród innych budowli warszawskiego Manhatanu.
…Napiszę jeszcze coś, mam nadzieję ważnego. Czas PRL-u, to był w mojej opinii czas zniewolenia. Na szczęście ten „czarny okres” w historii naszego państwa minął. Ale budynki niczemu nam nie zawiniły. Konkludując: zostawmy Pałac Kultury w spokoju. Jest on niemym świadkiem naszej historii, a zaryzykuję tezę, że jest takim samym dobrym Polakiem, jak każdy z nas…
